روز بارانی‌‌‌.

آسمان کز کرده بود در گوشه ای آرام

تمام غصه هایش را 

بر دامن سبز و صبور زمین می ریخت.

خورشید که تحمل دیدن اندوه آسمان را نداشت،

در پشت پرده ی ابرها 

پنهان بود

دل ِ آسمان پر بود.

مثل دل ِ من.

زمین همدرد آسمان است 

اما کسی نیست که همدرد من باشد

آسمان کوله بار بغض هایش را 

بر شانه ی زمین می نهد

او که بی هیچ خجالتی، هر زمان که باشد، یک دل ِ سیر

در آغوش زمین می گرید.

من اما سرم بر زانوانم است و بس

که غصه های کهنه ی مرا

هنوز هم 

سخاوتمندانه

می پذیرد.

پ.ن : روزاتون همیشه پر از طراوت بارونی

تقدیم به دوستان خوبم