تو زن ها را نمی شناسی…

آنها یک حافظه عجیب برای نگهداری وقایع عاشقانه دارند

هیچ کدام از حرف هایت یادشان نمی رود

حتی می توانی تشریح لحظه ای را که با یک جمله ات دلشان شکست

با جزییات دقیق، دو سال بعد از دهانشان بشنوی…

وعده ها و قول هایت را طوری یادشان می ماند

که هیچ رقمه نتوانی زیرش بزنی…

ساعت و روز دقیق اولین دوستت دارم گفتنت

لباسی که در اولین قرار ملاقاتتان به تن داشتی

لرزش انگشتانت وقتی برای اولین بار دستشان را گرفتی

حالت چشم هایت وقتی اولین دروغ را از تو شنیدند…

حتی به راحتی می توانند بگویند فلان دروغ را فلان روز گفته ای

و واقعیت ماجرا را از خودت بهتر توضیح می دهند…

می دانی زن ها موجوداتی هستند که در عمق رابطه شنا می کنند

و تو شناگر ماهری هستی، که وانمود می کند

شنا در سطح آب را دوست دارد

و هر از گاهی هم به خیال خودش زیرآبی می رود…

البته به خیال خام خودش

اما ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﯼ ﺭﺍﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭﻧﺪ:

- ﺩﺭﻭﻍ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ می فهمند، ﺍﻣﺎ ﺑﺎﻭﺭ می کنند.

- ﻣﺸﮑﻼﺗﺶ ﺭﺍ می بینند، ﺍﻣﺎ ﺩﻭﺍﻡ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﻧﺪ.

- ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﺶ ﺭﺍ می بینند، ﺍﻣﺎ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ می کنند.

- ﺯﯾﺮﺍ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﯽ ﻭﺭﺯﻧﺪ. 

آسمان کز کرده بود در گوشه ای آرام

تمام غصه هایش را 

بر دامن سبز و صبور زمین می ریخت.

خورشید که تحمل دیدن اندوه آسمان را نداشت،

در پشت پرده ی ابرها 

پنهان بود

دل ِ آسمان پر بود.

مثل دل ِ من.

زمین همدرد آسمان است 

اما کسی نیست که همدرد من باشد

آسمان کوله بار بغض هایش را 

بر شانه ی زمین می نهد

او که بی هیچ خجالتی، هر زمان که باشد، یک دل ِ سیر

در آغوش زمین می گرید.

من اما سرم بر زانوانم است و بس

که غصه های کهنه ی مرا

هنوز هم 

سخاوتمندانه

می پذیرد.

پ.ن : روزاتون همیشه پر از طراوت بارونی